Czerń i biel.
Tak można opisać jej ciemną skórę, pokrytą białymi, miejscami złotymi tatuażami. Opowiadającymi, zdaje się jakąś historię.
Przedramiona kapłanki znaczą rysunki gwiazd, zaś po wewnętrznych stronach dłoni widnieją słońce i księżyc w otoczeniu fal i pochyłych znaków. Resztę ciała również pokrywają białe, odcinające się od oliwkowej skóry, tatuaże. Nikt jednak nie wie, co dokładnie przedstawiają te, skryte pod brązową tuniką, skórami, czy płaszczem. Natomiast chyba każdy wie, że prowadzenie takich obserwacji nie skończyłoby się dobrze.

Spośród burzy czarnych włosów, z których jedno pasmo zdaje się białe, ale być może tak tylko się zdaje, spoglądają na wszystko i wszystkich dookoła Oczy. Dzikie. Brązowe. Z szarymi obwódkami wokół źrenic. Czasami dotyka tuniki w okolicach serca. Wtedy przymyka Oczy. Gdy je otwiera, widać w nich ogień i błysk.
Niżej obserwator zauważy usta. Pełne. Na których czasem gości uśmiech. A czasem niepokój. Czasem też groźny grymas. Ale to rzadko.
Nierzadko natomiast gości na nich śpiew i modlitwa. Od strony jej obozowiska często słychać odprawiane nocą i dniem rytuały. Jakie? Tego nie wie nikt.
Często również wychodzi nocą, ubrana w ciemny kaptur, wyszywany srebrnymi gwiazdami.. Zmierza w kierunku łąk i wzgórz... i znika.
Zawsze ma przy sobie łuk i kołczan. I z pewnością nie jest to jej jedyna broń. Jako dzika, przywykła do walki o swoje życie. Nikt by się raczej nie zdziwił, jeśli spałaby z nożem pod poduszką.
Sama kapłanka nosi skóry, i ciemnobrązowe tuniki, które zakrywa płaszczem. Gdy jej cieplej, zakłada kaftan i dopasowane do niego spodnie. Chodzi boso, lub w wysokich, ciemnych butach.
Ma zmienne nastroje, nagle głośno się śmieje, a chwilę potem milczy. Ludziom zdaje się lekko obłąkana i dziwna. Szczególnie gdy chrapliwym głosem recytuje sentencje w różnych językach.
Zawsze jednak czuć od niej egzotyczną woń kadzideł, przywodzących na myśl nieznane ludzkim zmysłom korzenie. I ognisko. Zawsze czuć od niej ciepło. Choć nigdy nie wiadomo jak to robi.