Ivenia nie jest młodą osobą lub przynajmniej na taką nie wygląda. Gdy się uśmiecha, wokół jej oczu widać promyczki mimicznych zmarszczek, twarz ma opaloną, jakby pół życia spędziła pracując w polu. W osadzie ma swój własny warsztacik, generalnie zajmuje się wszystkim, co wiąże się z metalem, od banalnego podkuwania koni, po wykuwanie ostrzy z damastu. Ale także potrafi odlewać ozdoby. I amulety, którym podobno nadaje moc. O metalu wie wszystko.

Jest średniego wzrostu, ale bardzo mocno zbudowana. W gorące dni zdarza się jej pracować ubranej wyłącznie w tunikę bez rękawów do pół uda, więc wszyscy wiedzą, że nie jest to osoba, której można się bezkarnie narzucać. Zresztą, kilku zdązyło się o tym przekonać. Iva (tak do Iveni mówią przyjaciele) bywa prędka w reakcjach, a że nie jest brzydka, to czasem wynikają z tego napięte sytuacje. Jest brunetką, ciemnobrązowe, przetykane siwymi pasmami włosy sięgają jej do pół pleców, gdy pracuje, zwija je w kłębek i spina szpilą albo wiąże w warkocz. Ma czarne oczy i naprawdę ładny uśmiech. Kiedy chce. Potrafi też uśmiechnąć się tak, że rozmówcy tracą rezon i wolą się oddalić w zorganizowanym pośpiechu.

Iva nigdy nie mówi o swojej przeszłości. Na ramionach nosi tatuaże, które mógłby rozpoznać ktoś, kto kręcił się przy sprawach wojskowych. Mogła służyć kiedyś w armii albo wynajmować się do walki, bo że umie używać broni, którą wytwarza, to też wszyscy wiedzą. To zresztą jej ulubiony numer, zakładać się z nieznajomymi, że nie dostoi im pola. Generalnie jest pogodną osobą, ludzie ją lubią, zwłaszcza mężczyźni, jest typem kumpla do picia, swobodna w obyciu, czasem rubaszna. Nie lubi zakładać kobiecych sukien, bo wie, że wygląda w nich dziwnie, zbyt potężnie.  Mężczyzn traktuje po przyjacielsku, kobiety z sympatyczną rezerwą.

Zmienia się tylko, kiedy się upija. Rzadko się jej to zdarza, bo głowę ma mocną i mało kto ją przepija. Ale kiedy już się zdarzy, Iva upija się na smutno, milknie i szuka samotności, rzucając najpierw jakieś dramatyczne i mroczne uwagi o życiu i smierci.