Wikomir wszedł do domu wieców. Uśmiechną się do Lesławy, młodej dziewczyny z Buków która sprzątała pomieszczenie przed spotkaniem rady. Był pierwszy z rady którzy przyszedł. Podszedł do krzesła które było specjalnie dla niego, jako członka rady z domu Buk, i znajdowało się u szczytu stołu. Rozsiadł się na nim wygonie i westchną. Zmęczenie które zniknęło nad jeziorem, wróciło. Ziewnął przeciągle i przymknął oczy. Przydała by mu się drzemka, choć i tak wiedział, że nie zdoła usnąć. Usiadł w miarę prosto, głowę lekko opuścił, ręce skrzyżował na piersi, a oczy przymknął. Dziewczyna chyba skończyła sprzątać w tym pomieszczeniu, bo po kilku minutach wyszła do sali narad. Z oczyma zamkniętymi zaczął myśleć. O niedługim święcie, o swojej bezsenności, o snach które ostatnio ma, o Vesnie. O wszystkim co nawinęło mu się do głowy czekając na pozostałych członków rady.

Po powrocie znad jeziora nie miała zbyt wiele czasu, aby na spokojnie wysuszyć przemoczone do cna włosy. Wpadła do izby, wypełnionej zapachem świeżego pieczywa i już w progu Imisława oznajmiła, że powinna być gotowa do wyjścia w ciągu najbliższych kilku minut. Ves zdążyła jedynie rozwiesić blisko paleniska mokrą spódnicę, przebrać się pośpiesznie w lnianą sukienkę i upiąć włosy w mało zgrabny kok, byleby tylko ciężkie, mokre paska nie opadały na jej kark. Obie Panie wyszły, ale Imisława zdecydowała się jeszcze zajść do Starej Sierpowej, nie każąc córce na siebie czekać. Ze sporym zapasem czasowym, Vesna znalazła się w domu wieców. Nie spodziewała się nikogo zastać w środku, dlatego też w pierwszej chwili więc nie dowierzała, dostrzegając Wilkomira, któremu głowa latała na krześle. Zbliżyła się na palcach, bez najmniejszego szelestu. Może zasnął biedak, wyczerpany tą cała bezsennością? Ves przykucnęła, w końcu nic podejrzanego się nie działo, jednym okiem rozglądając się za jakąś narzuta, którą mogłaby okryć Wilkomira. W między czasie ułożyła dłoń na jego ręce i delikatnie pogładziła skórę.

Nie usłyszał jak weszła. Czyżby udało mu się zasnąć? Chyba nie. A może? Otworzył oczy i podniósł głowę gdy poczuł czyjś dotyk na ręce.
- O, to ty Słońce - uśmiechnął się do dziewczyny.
- Nikogo jeszcze nie ma? - rozejrzał się po sali. - Miałem nadzieję, że uda mi się zdrzemnąć przed spotkaniem, ale niestety nic z tego. Tak jakby moja głowa nie chciała bym spał.
Ziewną przeciągle i rozciągnął.
- Gdzie Imisława? Nie przyszła z tobą?

Odsunęła się, kiedy Wilkomir zadrżał i po chwili wlepił w nią pytające spojrzenie. Ves przysunęła sobie jedno z krzeseł, przynajmniej dopóki nie zejdą się pozostali Radni nikomu nie powinno przeszkadzać, ze siedział przodem do mężczyzny.
- Obiecujesz, że zaparzysz przez snem zioła, które przygotuje dla Ciebie Mówiąca?
Poniekąd brzmiało to jak prośba, ale nie dało się oprzeć wrażeniu, że słowa te były podszyte czymś władczym oraz nieznoszącym sprzeciwu. Ves szczerze martwiła się jego problemami ze snem, które już rzutowały na koncentracje.
- Jeszcze nikogo nie ma. Matka zaszła do Starej Sierpowej, ale obiecała nie kazać na siebie czekać. Niebawem powinna już tutaj być... Wiesz, wciąż jeszcze masz szanse, aby zamknąć oczy. Obudzę Cię zawczasu.

- Jak tylko dostanę zioła od Mówiącej, od razu je zaparzę. Dłuższy sen to coś o czym teraz marzę - nawet nie próbował się kłócić, bo myślał tak samo jak ona.
Uśmiechną się. To miłe, że tak się o niego martwiła. Na propozycję o dalszej drzemce przystał bez słowa. Zamknął oczy, rozluźnił się, głowę oparł o oparcie krzesła. Spróbował zasnąć. Choć na chwilkę. Mruknął tylko:
- Dzięki.

Wilkomir przymknął tylko na moment oczy, a przynajmniej dla niego był to moment bo znów musiał je otworzyć. Prawda jest taka, że przysnął na kilka minut a Ves już musiała go budzić. Pierwsza przybyła jej matka od samego wejścia witając was serdecznym uśmiechem. Wyblakłe już ryże włosy miała splecione w długi warkocz przerzucony przy tym przez ramię, w dłoniach niosła drobny pakunek.
- Wilkomirze. - Pochyliła lekko głowę kierując się w twoją stronę, materiałowe zawiniątko położyła na stole przed tobą. - Mówiąca prosiła, żeby Ci to przekazać.
Po tych słowach kobieta odwróciła się do córki witając ją na nowo uśmiechem. Nie zdążyła jeszcze całkiem opaść na jedno z siedzisk gdy uderzając laską o klepisko do środka wszedł Czcibor. Towarzysząca mu młoda Sierpówna nawet nie przekroczyła progu, od razu uciekła napotykając spojrzenie Wilkomira. Spurpurowiała przy tym jak świeże jabłko. Głowa rodziny Sierpów zamahała ręką na znak, że macie nie wstawać i potruchtał do swojego siedziska z radością widoczną na starczym obliczu.
-Witajcie, witajcie. Wybaczcie, stary dziad musiał przyjść aż z pola bo moje dziadki jak zwykle nie potrafiły rzepy od buraka rozróżnić. - Uśmiechnął się serdecznie.
- Vesno przynieś sobie zydel. Dziś będziesz uczestniczyć w obradach. - Wtrąciła Imiesława poważnym tonem.

Spojrzał pół przytomnym wzrokiem po sali gdy Vesna potrząsnęła nim , gdy Imisława weszła do domu. Dlaczego tak szybko przyszła? Mogłaby przyjść jutro, albo przynajmniej za godzinę, ale nie jak tylko zamknął oczy. Uśmiechnął się do matki Vesny.
- Dziękuję Ci - wziął zawiniątko i zajrzał upewniając się, że to zioła. Zdusił w sobie chęć zaparzenia ich od razu. Nie mógł w tym momencie sobie pozwolić na spanie.
Gdy Czcibor wszedł do sali, uśmiechnął się do dziewczyny która go przyprowadziła. Jej reakcja była dla niego lekkim zaskoczeniem. No cóż. Może to przez obecność Vesny.
Wyprostował się siedząc na swoim krześle. Nie wypadało, by siedział jak w karczmie.
- Miło was widzieć - powiedział i ziewnął. - Jak dzień mija?

Z wyraźną ulgą dostrzegła, że Wilkomir mimo wszystko bliższy jest snu niż czuwania, obserwując dyskretnie oraz w zamyśleniu jego spokojną twarz, aczkolwiek czas musiał jak na złość przyspieszyć i te kilka minut upłynęły jak z bicza strzelił. Skrzypnięcie drzwi przykuło jej uwagę, Ves wyprostowała się i delikatnie acz stanowczo potrząsnęła mężczyznę za ramię, które puściła dopiero, jak ten się ocknął.
Z uśmiechem wstała i skinęła matce głową. Ta chyba przeczuwała ciekawość córki apropos tego, co trzymała w ręku, od razu wyjaśniając oraz przekazując zawiniątko Wilkomirowi. Obiecała sobie w duchu upewnić się, czy ten na pewno wypije przygotowaną przez Mówiącą mieszankę i w końcu obudzi się wypoczęty.
- Plony udane?
Odezwała się łagodnie do Czcibora, uznając, że lepiej będzie jak uda, iż wcale nie dostrzegła popłochu, z którym oddaliła się jedna z młodych Sierpówien. Wilkomir również wydał się tym faktem zaskoczony, choć nie skomentował słowem.
- Oczywiście, mamo.
Potulnie podeszła pod ścianę, aby dźwignąć nie aż tak ciężki zydel, który bez większych problemów przytargała i ustawiła na linii z pozostałymi. Raz dwa poprawiła upięcie włosów, na szczęście już niemalże suche, siadając

- Spokojnie mija mój drogi... Spokojnie. - Westchnęła Imiesława układając dłonie na stole, przez dłuższą chwilę przyglądała się swoim palcom i w końcu spojrzała na Sierpa. Ten skinął jej głową najwyraźniej przyznając rację.
- Nie czas rozmawiać o plonach. Mamy sporo do omówienia. Przede wszystkim co w związku z plotkami przynoszonymi przez kupców? Ten cały Świergot... Podobno zbój i hulaka jakich mało, a już za chwilę święto. - Pokręcił głową. - Wiecie jak to się skończy jeśli ktoś z obcych naruszy rytuały.
- Jak już o rytuałach mowa, w tym roku poprowadzi je wraz ze mną Vesna. -Wtrąciła matka dziewczyny. - Las niedługo się po mnie upomni, dość już przeżyłam i czuję, że to mojej ostatnie Heri. - Jej wargi zadrżały w uśmiechu, po raz pierwszy wspomniała o swym odejściu nie tylko przy córce, ale i na spotkaniu rady.

Gdy usłyszał o upominaniu się o Imisałwę przez Puszczę nie odezwał się. Westchną tylko lekko i spojrzał kontem oka na Vesnę. Skoro tak chce puszcza - pomyślał. Z powrotem skierował wzrok na pozostałą dwójkę radnych.
- Też obiło mi się o uszy coś o tym Świergocie. Trzeba się będzie dowiedzieć kto to jest konkretnie. Jak wygląda. I mieć na niego oko. O ile przedstawia się jako Świergot, to nie powinno być trudne by go znaleźć. Szczerze mówiąc to nie wiem dlaczego miałby przeszkadzać w obrzędach i jaki miałby w tym interes, ale gdyby okazało się, że coś chce kombinować nie można się patyczkować. Nie można ryzykować.

- Niech nawet mama tak nie mówi!
Żachnęła się Vesna, może aż nazbyt gwałtownie, nie mniej była to reakcja w pełni usprawiedliwiona - w jej oczach Imisławie nie do końca przybywało lat, wciąż była silną kobietą, która jak mało kto potrafiła zadbać o swój dom oraz najbliższych. Z rezygnacją spojrzała na własne dłonie, które zacisnęły się na materiale sukienki mniej więcej na wysokości kolan. Przewodzenie razem z matka obrzędom było zaszczytem, nie umiała jednakże okazać jak wielkim, kiedy radość przesłaniał cień zaniepokojenia.
- Pozwolę sobie wtrącić, że o Świergota najlepiej pytać... panny lekkich obyczajów. Zakładając, że wszystko to, co się o nim się mówi jest prawdą, na pewno odwiedził nie jedną z nich.
Chrząknęła, ufając, że Radni domyślą się co takiego Vesna właśnie sugerowała.

- Ktoś z nas powinien pójść w takim razie je wypytać... W końcu to sprawa rady. - Westchną Czcibor machając swą starczą dłonią. - Wyślę któregoś ze starszych wnuków to nie wzbudzi podejrzeń. Ale sądzę, że kilku Buków powinno w tym roku stanąć w pobliżu kręgu z bronią. Sądzę, że Puszcza nie poczuje się tym urażona, tym bardziej jeśli robimy to w jej imieniu.
Matka Vesny zaczekała aż starzec skończy mówić i dopiero wtedy zaczęła na nowo mówić.
- Zgadzam się z Czciborem, w tym roku musimy być ostrożni. Wśród kupców panują niezbyt przyjemne nastroje, ale cóż oni się boją lasu i nie rozumieją naszych zasad. - Zacisnęła usta w wąską linię. - Ten świat się zmienia i nie potrafi uszanować naszych praw, aż strach się bać co będzie za kilkanaście lat... Mam nadzieję, że będziecie w stanie upilnować tej naszej dziatwy. - Uśmiechnęła się mimowolnie.
- Jak już o was mowa... to co z wami? - Burknął starzec.

Popatrzył na Czcibora zaskoczony, nie spodziewając się kompletnie takiego pytania.
- Z nami wszystko dobrze - odpowiedział po sekundzie uśmiechając się do dziewczyny. - Choć pewnie pytasz o ślub, mam rację? Teraz o tym nie myślimy. Czy może zmieniłaś zdanie, Ves?

Przytaknęła. To, co zaproponował Czcibor, było sensowne i może nie przynosiło rozwiązania problemu, aczkolwiek to już jeden krok na przód. I zaiste miło z jego strony, iż wspomniał o swoim synu, a nie na przykład o Wilkomirze, który był pod ręką. Lepiej nie kusić złego, prawda?
- Ufajmy, że większość jest dość rozsądna... No, może nie koniecznie biorąc pod uwagę brzuchy, które się pokazują w pełnie później.
Ves uśmiechnęła się pod nosem, nawiązując do słów rodzicielki, aczkolwiek to muśnięcie ciepła nieco zbladło, kiedy Sierp poruszył kwestię, o której właściwie nie było jeszcze mowy. Ves zamrugała nerwowo oczyma, szukając w duchu odpowiedzi będącej na tyle dobrym kompromisem, aby mężczyzna nie zechciał drążyć tego tematu.
- Cóż... Na pewno udzieli go mama.
Spojrzenie Ves, które zatrzymało się na Imisławie, aż prosiło się, aby dodać prawda?.

- Sądzę, że powinniście o tym pomyśleć wspólnie z nami. - Powiedział starzec podczas gdy matka Vesny sięgnęła do dzbana stojącego na stole. - Bo jak widzę nie zmieniliście zdania i wciąż chcecie się związać, a jeśli to zrobicie to cóż... Ktoś będzie musiał przejąć po tobie stołek Wilkomirze. A jakoś nie widzę na tym miejscu twojej młodszej siostry. Owszem, niedługo ma urodziny, ale musielibyśmy ją skórzanymi pasami przywiązać co by nie uciekła.

Roześmiał się wyobrażając sobie Dobrawę zajmującą pozycję Radnego Topieli.
- Masz rację, Dobrawa nie jest najlepszą osobą do tej roli. Z kolei Mysław jest o wiele za młody - zamyślił się na chwilę. - Rozwiązaniem mogło by być bym mógł zachować stołek. Przynajmniej do czasu gdy Mysław by dorósł. Zdaję sobie sprawę z tego, że mogło by to spowodować pewien problem. Tradycja to ważna rzecz i niektórym mogło by się to nie spodobać, z bardziej lub mniej zrozumiałych powodów, gdy po ślubie, gdy miałbym przejść do domu Kun, zachowałbym pozycję Radnego Buków. Powiedz mi Czciborze, często były w Topieli takie sytuacje, że ktoś kto był radnym brał ślub z osobą z innego domu?

Nie dało się ukryć, iż związek dwójki przewodników tudzież przyszłych głów rodzin mógł... nieco gryźć się z tutejszymi zwyczajami. Na przestrzeni lat wszystko współgrało ze sobą płynnie, tyle że ani Ves, ani Wilkomir, nie bardzo liczyli się z konsekwencjami, kiedy uczucia górowały nad rozsądkiem i było to w pełni usprawiedliwione - takie prawa beztroskiej, szczeniackiej młodości. Ves wolała ufać, że Wilko nie zmieniłby zdania co do jej osoby, gdyby od samego początku miał świadomość jak wiele będzie musiał dla niej poświęcić. Tyle czy aby na pewno?
Propozycja, aby to właśnie Wilkomir zasiadał w Radzie przynajmniej dopóki jego młodszy brat nie osiągnie pełnoletności był sensowny, ale Ves wolała nie zabierać głosu, kiedy decydujący leży po stronie starszych. Spojrzała to na mężczyzn, to na swoją matkę.
- Ceni się tutaj i tradycje, i miłość. Czy naprawdę konieczne będzie zrezygnowanie ze służby Topieli tylko dlatego, że do tej pory nie zaistniał taki mankament? Zwłaszcza, kiedy Radny do tej pory spisywał się wzorowo i Puszcza nagradzała go swoim zielonym skarbem?
To... Naprawdę niewygodna sytuacja. Bo nawet, jeśli Wilko nigdy jej tego nie wypomni, podświadomie w Ves będzie ta myśl.

- No nie wiem Wilkomirze, nie było takich sytuacji wcześniej. - Odparł starzec wskazując wciąż milczącej matce Vesny by i jemu nalała do glinianego kubeczka zawartości dzbana. - Jest to jakiś pomysł. Ale sądzę, że wtedy Mysław i tak by musiał zacząć uczestniczyć w zebraniach rady. Poza tym, ludzie będą gadać. - Tu westchnął ciężko drapiąc się po brodzie. - Już kilka lat temu mówili, żeby zrobić jak w krajach poza Puszczą. że to kobieta przechodzi do rodu męskiego, ale nie.
- Nie zmienimy tradycji. - Oschły głos Imiesławy przerwał starcowi. Dopiero po chwili dodała już łagodniej. - Nie zmienimy bo tego chce puszcza... Może spytajmy mówiącej? Ona będzie rozumiała co las na to odpowie. - Po chwili westchnęła patrząc na córkę. - Ty naprawdę chcesz być jego? - Zerknęła z uśmiechem na młodego Buka. - Tego łobuza? Córuchno, ty co poranek żaby będziesz znajdować w butach a wasza dziatwa będzie niczym huragan przechodzący przez wieś... Jest tylu spokojnych chłopców, a ty jego... Uparła się. - Kobieta uniosła kubek do us pociągając łyk kompotu.
- Nie marudź Imiesławo. Ty nie byłaś lepsza w jej wieku. - Zaśmiał się Czcibor. Przedziwne to musiało być, wiedzieć, że ta kobieta ma już wiele lat na karku a wciąż niczym dojrzały owoc. - Pamiętam jak urządziłaś awanturę na całą wieś, bo zmieniłaś zdanie w dniu ślubu. A potem znów...

Wysłuchał słów dwójki radnych. Przy opinii Imiesławy na swój temat uśmiechną się, z trudem powstrzymując się od głośnego śmiechu.
- Chcesz być moja Ves? Obiecuję, że nie będziesz się ze mną nudzić - rzucił rozbawiony. - A wracając do Mysława. Gdyby go zacząć zabierać na zebrania już teraz, raczej nie wyniósłby z nich zbyt wiele. To jeszcze dzieciak. Jakbym mu kazał siedzieć z nami i słuchać co mówimy bardziej go zniechęcimy do roli radnego niż zachęcimy. Zamiast tego mógłbym spróbować jakoś w domu powoli wdrażać go w to wszystko. Rozmawiać, zadawać pytania na które by musiał odpowiedzieć. Ale sadzanie go tu z nami to kiepski pomysł. Przynajmniej w tym momencie. On ma dwanaście lat i na pewno nie będzie zainteresowany tym co tu robimy. Może za dwa, trzy lata. Z resztą, wiem to po sobie. A Mysław nie różni się wiele ode mnie gdy byłem w jego wieku.

Nie śmiała nawet proponować, aby zmieniono dla ich wyjątku tradycje. Ves raczej skłaniała się ku mozliwością, które mogli wcielić w życie, a które jednocześnie nie będą niezgodne z tym, co nie trwało od wieków. Bo przecież Wilkomir, poślubiając kobietę z Kun, mógł równie dobrze nadal opiekować się Bukami, zwłaszcza, kiedy Ci byli niepełnoletni lub wciąż wzbraniali się przed porzuceniem dziecinnej niewinności.
Oczywiście przytaknęła na słowa Imisławy.
- Mówiąca na pewno usłyszy Puszczę... I proponuje, aby najpierw ta wyraziła swoja wolę zanim cokolwiek zostanie postanowione. Nie śmiem prosić, aby ktokolwiek, zwłaszcza Radny, dla mnie rezygnował z zobowiązań wobec Topieli.
Liczyła, że jej słowa wystarczą, aby uciąć dyskusje. Jakże gorzkie rozczarowanie spotkało ją wraz z pytaniem matki, którego się kompletnie nie spodziewała. Ves zamrugała oczyma, zerkając kątem oka na Wilka. On, jak mogła się spodziewać, obrócił słowa Imisławy w żart. Ale ani Ves, ani jej matce nie było do śmiechu, tym bardziej, że ta mówiła poważnie.
- Mamo... Ja wiem, że dla Ciebie wciąż będę tą smarkulą, której musiałaś żaby z włosów wyplątywać, ale... To było już tyle lat temu, że możesz mi zaufać. Naprawdę.
Wyciągnęła rękę i ścisnęła matczyne dłonie. Naprawdę sporo kosztowało ją wysilenie się na dyplomatyczną odpowiedź, gdyż szczerze bała się, że pod ostrzałem pytań przyjdzie jej jeszcze podejmować decyzje. A przyparta do muru nijak nie umiałaby się do nich zdystansować.