- Tak. - Burknął Nox - Przeklęta materia zaczęła przeciekać.. Posiadasz jakąkolwiek żywice? Albo czy jest jakaś w wiosce? Niezbędne mi jest - powiedział mocno niezadowolonym głosem, i krzywiąc się spojrzał na łódkę wyciągniętą na brzeg. Ten dzień zapowiadał się coraz gorszy. Cathal usłyszał, a raczej poczuł przez skórę zew Puszczy, a to zawsze źle znaczyło. Co prowadziło tylko do jednej myśli - zaczyna dziać się coś złego.. A przynajmniej.. Niepozytywnego. Skrzywił się mocniej..

-Mój wuj, Miłomir powinien mieć ładny zapas. odparł Wszebor. Sam nie nosił żywicy na połów pereł, w końcu nie potrzebował dziś łódki i nie musiał się martwić o żadne kłopoty z przeciekaniem. -Na pewno go znasz, wyrabia sieci dla wioski. Znajdziesz go pewnie przy jego chacie, zawsze wyplata na ganku. objaśnił. Miał nadzieję, że Cathal trafi tam bez jego pomocy. Czuł zew handlu, który pchał go do poławiania pereł. Chciał jak najszybciej znaleźć trochę i mieć czas aby umyć się i przebrać przed zachodem słońca. A potem pogna do osady, do handlarzy!
No i… Król Bagien trochę go onieśmialał. Nigdy nie wiedział, o czym z nim gadać. I czasami się tak dziwnie krzywił, na przykład teraz…jakby się czymś martwił, ale czy przeciekająca łódka mogła aż tak go zafrapować?
-Nie troskaj się o łódkę, to nieduży kłopot-kilka minut, trochę żywicy i będzie jak nowa. Będę łowił perły przez następne kilka godzin, więc mogę ci z tym pomóc jak wrócisz z żywicą.

Cathal skrzywił się - Nie wiem, czy ostatnio dostałeś czymś ciężkim w łeb, czy zgłupiałeś w ciągu ostatnich dni. Mieszkam już na bagnach od sześciu zim, a ty nadal nie pamiętasz, że nie wolno mi wchodzić do wioski? - powiedział burkliwie, swoim niskim głosem - Idź do niego, ja zarzucę już Ci sieci, a jak wrócisz, to pomożesz mi. Jak się szybko obrobimy, to mogę zarzucić Ci sieci po drugiej stronie jeziora, będziesz miał trochę więcej pereł wtedy.. - chciał załatwić to jak najszybciej i samemu połowić. Czuł, że będzie potrzebował towarów na jarmark, by kupić parę rzeczy, o których myślał już od pewnego czasu.

Wszebor spuścił głowę i zrobił zakłopotaną minę. No tak, sam tak często kursował między wioską a handlarzami, że czasami zapominał o dzielącej ich granicy! Szczególnie w przypadku kogoś takiego jak Cathal, który był prawie swój-a jednak obcy.
-A…dobrze, dobrze. - odparł głupkowato, zawstydzony swoją wcześniejszą pomyłką. Uśmiechnął się blado (nie licząc na odwzajemnienie uśmiechu). Pomoc przy perłach wydawała się rozsądną odpłatą za czas, jaki poświęci na bieg do wioski.
-Dobrze. Zaraz wrócę.


Jak powiedział tak zrobił. Po pół godzinie przybiegł pod brzeg, zdyszany, z żywicą. Wuj dał mu ją chętnie, myśląc pewnie, że chodzi o rodzinną łódkę.
-Jestem! zawołał do łowiącego Króla Bagien, po czym ukląkł przy jego łódce i wyjął żywicę.

Cathal nawet nie odpowiedział, tylko kiwnął głową i wyciągnął sieć. Dwa małże w tej. Łącznie to dawało 6 na brzegu. Z czego najprawdopodobniej 3 miały muszle. Zaskakująco dobry wynik jak na pół godziny. Bez słowa podszedł do Wszebora i spojrzał na łódkę. Dopiero teraz coś rzuciło mu się w oczy. - Ta dziura.. Wygląda, jak coś by tam drapało.. - powiedział cicho, po czym dodał naprawdę gniewnie - Jak ja tylko dorwę tamtą burą łachudrę, to mu chyba ogon urwę. Przecież doskonale wie, że bez łodzi nie ma ryb.. Futrzany idiota.. - Tyrada trwała trochę dłużej, jak naprawiali łódkę, jednak brzmiała prawie identycznie.

Podczas gdy wam schodził czas na pracy przy łódce nad jezioro przyszła trójka znajomych wam sylwetek. Ich nadejście uprzedziła seria krzyków bitewnych i fuknięć zirytowanej kobiety. Spomiędzy krzewów pierwej wyłonił się Machonna a za nim Lonan, prawdopodobnie ich opiekunka właśnie przedzierała się przez dróżkę zasłoniętą teraz tatarakiem.
Pierwszy z chłopców na oko dziesięcioletni znany był w całej wsi, sierota Bukowa, łobuziak i częsty gość Cathala na bagnach. Tak, był jednym z tych którzy potrafili bez problemu odnajdywać ścieżki pośród wysepek torfowych. Krótkie brązowe kudły przytrzymywał na czole krajką, białą koszulę miał brudną od błota które znajdowało się również na dzierżonym w jego dłoniach kijku. Za nim szedł jeden z wnuków Czcibora Sierpa. Blady dzieciak o długich ciemnych lokach zawsze wyglądał, jakby był chory jednak towarzystwo Machonna sprawiało, że wiecznie się uśmiechał. Chłopcy popędzili do wody w rozbryzgach gubiąc tuniki i nurkując w srebrzystą toń.
Dopiero po chwili na plażę przyszła Cedith, wszyscy wiedzieli jaka z niej plotkara i kiepska gospodyni więc pewnie dlatego dostała za zadanie pilnować dwójki łobuziaków. Miedzianorude włosy miała splecione w gruby warkocz i przerzucony przez ramię tak, że opadał na piersi ściśnięte skórzanym gorsecikiem, kończył się w okolicach wąskiej kibici kobiety. Biała koszula była rozwiązana nieco bardziej niż powinna co można zrzucić na karb upału zaś materiał brązowej spódnicy uniosła odsłaniając blade acz zgrabne łydki. Widząc was spurpurowiała opuszczając okrycie na nogi i przycisnęła do siebie kosz pełen jabłek. Ten gatunek owoców rósł tylko u was, słodkie i soczyste dojrzewały wczesnym latem.
- Wszeborze. - Uśmiechnęła się do ciebie słodko dziewiętnastolatka po czym zwróciła do twego towarzysza. - I pan Cathal. - Głowa przekrzywiona na bok zaprezentowała ładnie wygięty łuk szyi. Kilka rudych kosmyków wymknęło się z warkocza i teraz spływało pomiędzy krawędzie rozwiązanej przy dekolcie koszuli. - Jaki ładny dzień, prawda? - Dopiero to pytanie was wyrwało z obserwowania wędrówki ryżego splotu, widać dziewka korzystała z tych magicznych amuletów co kupcy przywozili... albo po prostu była ładna.
W tym czasie dwóch młodocianych łobuziaków pluskało się kilkanaście metrów od brzegu.

Wszebor w milczeniu reperował łódkę, od czasu do czasu kiwając głową, albo mrucząc coś pod nosem aby sprawiać wrażenie, że słucha. Nie mógł się doczekać aż skończą-czekały na niego perły i wieczorny handel.
Trzy osoby przerwały jednak monotonię pracy dwóch rybaków. Wszebor uśmiechnął się wesoło do chłopców-nie tak dawno sam był łobuzem, jak oni. I też uwielbiał pływać w jeziorze. Zaraz przeniósł wzrok na Cedith, z satysfakcją łowiąc wzrokiem jej zgrabne łydki i pełny dekolt zanim zdążyła się osłonić.
-Witaj, Cedith... - zatrzymał wzrok na jej warkoczu dłużej niż by należało. -Piękny, idealny na pływanie. Też przyszłaś się wykąpać? to byłby widok!

Cathal na początku nie zwrócił nawet uwagi na zbliżający się hałas. Ignorował większość mieszkańców topieli, dopóki nie zwracali się bezpośrednio do niego, albo on sam nie miał sprawy do nich. Niestety hałas szybko zbliżył się i wyszedł zza krzaków pod postacią dwóch łobuzów, z czego jeden, który czasem podkradał mu ryby i Cedith, jednej z wioskowych dziewcząt. Cathal tylko kiwnął głową w odpowiedzi na jej powitanie, nie odwracając jej, czy przerywając pracy. Musiał jeszcze dzisiaj połowić, a czasu na pewno nie przybywało. Na szczęście zbliżali się do końca. Po krótkiej chwili od przybycia dziewczyny odprawił Wszebora mówiąc, że już sobie poradzi.

Podczas gdy para łobuzów pluskała się w sporym oddaleniu od brzegu, dziewczę skupiło się na was. Wydęła lekko usta gdy mieszkaniec bagien ją zignorował, wiadomo było w całej wsi, że istotka ta kocha być w centrum uwagi i z tego powodu w karczmie pod sumem pomagała. Teraz zaś, jako iż starszy mężczyzna nawet jej nie powitał skupiła spojrzenie przenikliwych brązowych ocząt na Wszeborze. Odsunęła od ciała kosz z jabłkami i wyciągnęła jedno ważąc je w dłoni ze słodkim uśmiechem.
- Nie, tylko kazali mi chłopców popilnować jak wracałam z sadu. - Obróciła czerwony owoc między palcami. - Chcesz jedno? Świeżo zerwane, a i tak na placek za dużo ich trochę. A tobie się należy bo widzę, że dzielnie pracujesz w ten upał.

-Na pewno? - upewnił się Wszebor, zerkając niepewnie na Cathala. Miał nadzieję, że ten wciąż pomoże mu z połowem pereł, a ponadto nie chciał wyjść przy Cedith na obiboka. Szybko jednak śliczna twarzyczka dziewczyny rozwiała jego wątpliwości. Pogawędka z nią była przyjemniejsza niż łatanie łódki.
-Placek? powtórzył nieco nieobecnie. Lubił placki! Zaraz wyrwał się z zamyślenia nad warkoczem dziewczyny i uśmiechnął szeroko, wyciągając rękę po jabłko.
-Pewnie! Dziękuję! Właściwie dopiero zaczynam własną pracę, zaraz powinienem iść łowić perły... ale jakoś nie odchodził, tylko wgryzł zęby w soczysty owoc.

Cathal wyprostował się z lekkim jęknięciem. - Skończone - obwieścił rozglądając się. Ponownie kiwnął głową Cedith, jakby dopiero teraz bardziej świadom jej pojawienia się. -Wszebor, daj jedną z sieci, zacznę łowić w okolicach bagien. Tam powinno być ich trochę więcej. Za dwie, trzy godziny przypłynę z tym, co złowię - Dodał po chwili. Pomijając kwestię, że przeważnie nie lubił ludzkiego towarzystwa, to wydawało mu się, że "przeszkadzał" w tej rozmowie. Jednak mimo wszystko nie mógł ruszyć bez odpowiedzi chłopaka, więc postanowił, w międzyczasie po prostu zepchnąć łódkę z powrotem do wody.

Wszebor
Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej dygając lekko w stronę Cathala, który dopiero teraz zwrócił na nią uwagę. Spory biust zafalował przy tym ruchu pod materiałem koszuli.
- Na razie nie mam ochoty na pływanie. - Przygryzła delikatnie krasne wargi i sięgnęła do koszyka podając ci jabłko. Musiała przy tej czynności się do ciebie zbliżyć, a jako, że byłeś od niej wyższy to ukazał ci się całkiem dobry widok na końcówkę niesfornego warkoczyka.
- A nałowiłbyś i dla mnie? Bo ja to taka łamaga, zaraz sobie krzywdę bym zrobiła... Sam wiesz. - Ewidentnie Cię kokietowała.

Cathal
Widać dziewczę znało Cię na tyle by nie próbować flirtować i dała sobie również spokój z wciąganiem Cię do rozmowy. Nie byłeś zainteresowany, ona tym bardziej, krótka piłka. Jednak zanim popchnąłeś łódkę i do ciebie się odezwała, ale już bardziej neutralnym głosem.
- Panie Cathal, nie chciałby pan jednego z jabłek?

Wszebor zrozumiał, że jest kokietowany i uśmiechnął się szeroko, błyskając białymi, prostymi zębami. Jego matka miała krzywy zgryz, więc ten uśmiech numer jeden to pewnie pamiątka po nieznanym ojcu.
-Eee…jasne! - właściwie chciał przehandlować wszystko co złowi, ale nic się nie stanie, jak odda kilka pereł tej ślicznotce.
Duma nie pozwalała mu zresztą siedzieć bezczynnie, gdy Cathal chciał łowić. W końcu zawarli układ. Nie uśmiechało się mu też jednak zostawiać dziewczyny, więc ucieszył się, że właściwie sama wysłała go do pracy.
-To wracam do pracy i zobaczę cię jak skończę! zapowiedział dziewczęciu i przeniósł wzrok na Cathala.
-Jestem gotowy, popłynę z tobą.

Cathal kiwnął głową dziękując dziewczynie, ale nie wziął jabłka. Nie wiedział czemu, ale całkowicie nie miał ochoty. Dał chwilę Wszeborowi na zebranie sieci i wsiadł na łódkę. Chłopakowi długo nie zeszło i już po trochę ponad kwadransie byli w pobliżu domku na bagnach. Tam odbili trochę na wschód. Dość szybko znaleźli się w pobliżu dość mulistego brzegu, bardzo obfitego w ostrygi i parę innych, muło-lubnych gatunków życia wodnego.

[z/t na chatę]