Z domu wyszły jeszcze przed południem umykając poprzez pola by wytropić tego słynnego bażanta o którym Dobrawa tyle mówiła. Niestety pomiędzy łanami dojrzewającego zboża nie było wymarzonego trofeum dziewczyny i zawiedziona oraz lekko zdenerwowana ruszyła dalej w towarzystwie Mówiącej. Jednak jak na zawołanie na jednym z drzew przy drodze wypatrzyła kilka kuropatw zbitych w stadku w cieniu brzóz. Kilkoma celnymi strzałami położyła ptactwo i z okrzykiem entuzjazmu spłoszyła resztę. Po chwili zreflektowała się, że zachowuje się jak dziecko nie zaś przyszła strażniczka(którą usilnie chciała zostać) i zawstydzona zajęła się wiązaniem zdobyczy do kawałka sznurka. Trzy smutne główki wisiały ku dołowi z jej ramienia gdy przerzuciła sobie przezeń rzemień, czwartą oddała mijanemu pasterzowi co z Sierpów się wywodził. Niestety podczas tych ekscesów jedno drzewce strzały się złamało i teraz smutnie podzielone na dwie części spoczywało w torbie. Wspólnie z towarzyszką doszły do wniosku, że można by udać się nad jezioro i zejść łagodnymi zboczami wzgórz ku wodzie i tatarakowi by tam się ochłodzić. Minęło południe i słońce zaczęło coraz mocniej przygrzewać, zaś Dobrawa zaczynała żałować, że nie wzięła ze sobą bukłaka z wodą. Woda w jeziorze była czysta, filtrowała ją ziemia i korzenie drzew - a przynajmniej tak mówił jeden z wędrowców, nie ważne co znaczył filtrować ważne było, ze dało się ją pić i człowiek nie chorował. Schodząc stokiem odezwała się z rozbawieniem do towarzyszki.
- A kupisz coś od kupców w tym roku? Bo pamiętam, że tamoj poprzednim razem to nie zajrzałaś do ich obozowiska.

Towarzystwo Dobrawy było dla Brann w jakiś dziwny sposób uspokajające. Dziewczyna mimo tego, że niektóre jej zachowania odznaczały się jeszcze dziecinnością, bardzo poprawiała Mówiącej nastrój. Nie żeby jej nastrój był zły, ale z nią był lepszy. Młoda miała w sobie mnóstwo energii i czerpała radość z życia, a tego niektórym ludziom brakuje. Obserwowała ze spokojem jak Dobrawka strzela do ptaków i cieszy się ze swojej zdobyczy. Naprawdę nie wiem jak można jej nie lubić. Kiedy jej towarzyszka zapytała ją o jej plany, kobieta się wyraźnie zamyśliła. Po chwili spojrzała na dziewczynę i uśmiechnęła się lekko.
- W zasadzie sama jeszcze nie mam pewności. Nie wiem po prostu po co miałabym to robić, skoro do szczęścia więcej niźli mam nie jest mi potrzebne. - Zaśmiała się cicho. Poza tym w tym roku Brann miała naprawdę złe przeczucia. Może to popchnie ją w stronę kupców? Może uda się tam zbadać temat i zobaczyć, czy faktycznie coś złego się zapowiada. Wiedziała, że przybędzie Świergot ze swoją bandą, może to o to chodzi? Tak, to właśnie Mówiąca sobie wmawiała, bo nie chciała szukać w zakątkach umysłu prawdy.

Mam ochotę popływać w jeziorze, a Ty?
W odpowiedzi Ves tylko niewinnie wzruszyła ramionami, pozostawiając pewne kwestie nie do końca jasne tudzież wymowne. Miała tylko nadzieje, że te długo nie będą zaprzątać umysłu Wilkomira, w końcu sierp się sam nie naostrzy, a i stara Sierpowa nie miała nieskończonych pokładów cierpliwości. Krzątała się jeszcze przez chwile po kuźni, starając się specjalnie nie zwracać uwagi na to, ze oczy Wilkomira co rusz uciekały na jej smukłą osobę, miast skupić się na tym, co robił. Bez marudzenia zaczekała aż skończy, sprawdzi czy aby odpowiednio jest zaostrzony, po czym ruszyli dobrze sobie znaną ścieżką w stronę chaty Sierpów.
Godzina była wczesna, słońce przyjemnie przygrzewało w policzki, choć im dłużej trzymało się twarz zwróconą w jego stronę, tym stawało się to coraz bardziej nieznośne. Idąc w stronę jeziora, minęli kilka grupek ganiających się dzieciaków, jeden z nich próbował żabę wrzucić we włosy jakiejś jasnowłosej panienki, na co Ves znacząco spojrzała na Wilkomira. Zgadnijmy, kogo on jej przypominał... Roześmiała się, poprawiając upięcie włosów, gdyż te rwały się, aby zatańczyć na wietrze. Będąc już na wzgórzu, nie mogła nie zauważyć dwóch sylwetek przy brzegu. I jedna, i druga była na tyle charakterystyczna, ze Vesna nie miała najmniejszych wątpliwości.
- Czy to nie Dobrawa chlapie się w wodzie w towarzystwie Mówiącej?

Uśmiechnął się chłopca dokuczającemu dziewczynce i ścisnął mocniej choć wciąż delikatnie dłoń Vesny patrząc na nią wymownie. Niedługo potem dostrzegli jego siostrę i Mówiącą.
- Na to wygląda. Kto by się spodziewał, że zastaniemy tu moją siostrzyczkę. Ale skoro się trafiło, wypada podejść i się przywitać.
Ruszył w stronę brzegu obejmując Ves w pasie. Zbliżali się powoli w stronę dwóch kobiet, a właściwie kobiety i (jeszcze) dziecka. Patrzy w ich stronę uśmiechając się.
- Dzień dobry, Mówiąca - skłonił głowę z szacunkiem - Cześć, Dobruśka. Jak wam dzień mija?
Zauważył, że siostra ma związane sznurkiem kuropatwy.
- Udane polowanie widzę. Gratuluję. Mama na pewno się ucieszy.

Z Brann zeszły już na brzeg wciąż kontynuując rozmowę na temat święta gdy usłyszała głos brata. Obróciła się na pięcie już gotowa do powitań gdy dostrzegła towarzyszącą mu pannę, nadeła lekko policzki, ale nie skomentowała.
- Anu. Udane. Trochę mamie zaniosę a jedną dam Brann. - Szturchnęła towarzyszkę łokciem szczerząc przy tym zęby jak młokos, owszem szanowała ją, lecz z drugiej strony była dla niej ona jak przyjaciółka. - No ja na polowaniu byłam dziś, strzała jedna mi gdzie na polu Dziebora poszła w zboże i nie mogłam jej znaleźć. Ale jaki bażant była ładny... Tylko choleryk poderwał się akurat jak puściłam cięciwę. - Odpowiedziała bratu z lekkim niezadowoleniem.
Popatrzyła na łuk trzymany w dłoniach i westchnęła lekko, naciąg był już ciut za słaby a i strzelała z niego kilka lat. Powinna sobie sprawić nowy chociaż ten od ojca dostała i szkoda jej było.

Mówiąca obdarowała nowo przybyłych szczerym uśmiechem i przywitała się z nimi. Zauważyła kątem oka minę Dobrawy ale nic nie dała po sobie poznać, po co miałaby to robić. Kiedy dziewczyna ją szturchnęła, Brann wzdrygnęła się lekko i rzuciła jej spojrzenie z kategorii "tej, nie pozwalaj sobie młoda", oczywiście z dużą dozą żartobliwości w tym wszystkim.
- Od paru godzin gada już o tym bażancie, uważaj, jeszcze się nasłuchasz. - To mówiąc uśmiechnęła się szeroko, po czym zwróciła się do Vesny. - Jaki to szczęśliwy traf, że się tutaj spotkaliśmy, akurat cię szukałam. Mam dla ciebie te zioła, o które mnie prosiłaś, świeże. - To mówiąc dała kobiecie niewielkie zawiniątko z ziołami w środku.

Dajmy już spokój tym ładnym oczkom, zwłaszcza, że Ves nie dała się tym razem im przekonać. Na własnej skórze doświadczyła tego, co wspomniana jasnowłosa, tak więc mógł się do niej uśmiechać i stroić miny, ale ona doskonale będzie pamiętał kto stał za tymi wszystkimi żabami, choć nie zawsze wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały Wilkomira.
Uważając gdzie stawia nogi, mając także oparcie w mężczyźnie, udało się jej w miarę zgrabnie zejść ze zbocza. Z wyraźną ulgą dała się owiać chłodnym ale jakże orzeźwiającym podmuchom niosącym ze sobą odrobinę drobinek wody. Puściła Wilkomira, jak tylko znaleźli się przy kobietach, dostrzegając, że jego siostra bliska była wyrwaniu się i rzuceniu mu na szyje.
- Może jak będziesz wracać, nadarzy się okazja, aby raz jeszcze zapolować na bażanta?
Zasugerowała Dobrawie, do której mimo wszystko uśmiechnęła się serdecznie. Nie mniej, z przyczyn oczywistych, większość jej uwagi zaskarbiła sobie Mówiąca, do której Ves przede wszystkim skinęła z szacunkiem głową. Może i łączyły ich przyjacielskie stosunki, aczkolwiek nie przysłaniały one pozycji w Topieli.
- Dziękuje Ci z całego serca, jakbyś w myślach mi czytała i wiedziała czego potrzebuje. Może jeszcze dzisiaj uda mi się je odpowiednio przygotować na męczących się w gorączce maluchów.
Odebrała zawiniątko, które po pośpiesznym zważeniu w dłoni, ukryła w kieszeniach w połach spódnicy.
- Gotowa na Hari, Dobrawo?

Powstrzymała westchnięcie ulgi, utrzymywanie emocji na wodzy było dla niej całkiem trudne, zwłaszcza teraz gdy była tu Vesna. W końcu odwróciła spojrzenie od niej skupiając spojrzenie gdzieś ponad nimi by nie zadręczać się głupimi myślami.
- Może. - Odparła krótko, chłodno.
Widząc wzrok Brann przewróciła oczami jakby to był pierwszy raz i splotła przed sobą ręce z wymowną miną. Niech tylko starsi pójdą a wrzuci ją do jeziora. A co? Wolno jej! Odwróciła spojrzenie na nowo do rudowłosej odpowiadając na jej pytanie.
- Jeśli on mi pozwoli w tym roku - wskazała na brata widocznie uważając, że znów jej nie pozwoli wyjść z osady nocą Heri - jestem już do... prawie dorosłą, chyba mi wolno też zatańczyć przy ogniskach i napić się razem z kupcami? - Po chwili dopiero zwróciła się faktycznie do brata robiąc naglę minę najsłodszego dziecka na świecie, ten widok musiał być dziwnie niepasujący. - Proszę?

Wywrócił oczami słuchając marudzenia siostry. Niby ma siedemnaste urodziny chwilę po Heri, niby wydaje się być gotowa i niby jej ufa. Jednak z drugiej strony to wciąż jego mała siostrzyczka o którą się martwi. Z drugiej strony, dlaczego nie?
- Mogłem się spodziewać tego prędzej czy później. Co roku mnie o to męczysz. Pewnie Ci pozwolę, ale porozmawiamy o tym dokładnie później. Do Heri jeszcze kilka dni, choć chyba nie mam co liczyć na to, że Ci przejdzie.
Widząc Mówiącą dającą Ves zioła przypomniało mu się coś.
- Mówiąca, masz może jakieś zioła na sen? Mam ostatnio z tym problem i zastanawiam się czy nie mogłabyś mi jakoś z tym pomóc.

Brann uśmiechnęła się pod nosem obserwując całą wymianę zdań między bratem a siostrą. To było takie urocze. Dodatkowo widziała jak bardzo Dobrawa się powstrzymuje od złośliwości i bawiło ją to niesamowicie. Kiedy Wilku zwrócił się do niej spojrzała na niego badawczo. Milczała przez parę chwil. Niedobrze się dzieje niedobrze.. Znowu wróciły do niej złe przeczucia, które udało jej się już odgonić. Cóż, próbowała je ponownie zignorować, jednak tym razem dało się wyczuć w jej głosie nutkę zaniepokojenia.
- Myślę, że coś dałoby się zrobić. Spróbuję coś znaleźć i uwarzyć z tego jakąś miksturę. - Zmierzyła go jeszcze raz badawczym spojrzeniem. - Jak długo już masz ten problem? - Widać było, że bardzo przejmowała się zaistniałą sytuacją.

- Mniej więcej od momentu gdy ojciec zmarł i przejąłem jego obowiązki - powiedział powoli i niechętnie. Nie chciał zbyt rozmawiać o tym teraz przy swojej siostrze i przy Ves, ale mogło potem nie być okazji. Pal licho jego męską dumę.
- Początkowo sądziłem, że to nic takiego i, że szybko przejdzie, ale trwa to już tyle... Powoli mnie to wykańcza.

I od kiedy zaczęły mi śnić się te koszmary... On nie może spać, a ja się budzę w nocy krzycząc...
Zacisnęła usta gdy wspomniał o ojcu, wszyscy to źle znieśli, tą nagłą wieść tak wiele zmieniającą, zbyt wiele. Wolała myśleć o Heri i o zbliżającej się zabawie zamiast zadręczać i myśleć o kolejnej nocy którą przerwie jej głos.
- No, ale Wilko... Mam urodziny zaraz po Heri. Obiecuje, że nie będę rozrabiać. - Znów wygięła usta w podkówkę, to zabawne jak wiele dziecięcej manipulacji i chęci do bycia dorosła łączyła w sobie. - Mama się na pewno zgodzi. Przecież mnie znasz noo.
Liczyła na to, że Mówiąca ją poprze, albo wybranka brata by trochę załagodzić napiętą sytuację między nimi.

Może i nie powinna się wtrącać, biorąc pod uwagę fakt, że to przede wszystkim sprawa między Dobrawą i Wilkomirem, a także jak uroczo ta dwójka wygląda, kiedy jedno próbuje przekonać drugiego, nie mniej nie mogła tak po prostu stać obok i udawać, że nic nie słyszy. Już samo zawahania w głosie mężczyzny sugerowało, aby kuć żelazo póki gorące. Dobrawa mogła za nią nie przepadać, ale nie było to jednoznaczne z tym, aby Ves się wycofała i nie zawalczyła niekiedy o korzyść dla dziewczyny.
- Daj spokój, Wilkomirze. Przecież sam tam będziesz, nie musisz się więc martwić o bezpieczeństwo swojej siostry. No i jest rozsądna.
Subtelnie popchnęła go w kierunku uległości, a także tych dużych, utkwionych w nim oczu, które doskonale wiedziały jak postawić na swoim. Oczywiście nic więcej nie skomentowała, nie chcą przez przypadek powiedzieć zbyt wiele.
Uniosła pytająco brew, kiedy Wilkomir podjął temat dręczącej go bezsenności. Jeśli już zrobić jeden krok, ufała, że teraz, pod naporem pytań, nie ugnie się i nie zechce wycofać, tylko dzielnie przyzna się do swoich problemów oraz przyjmie życzliwą mu pomoc. Tymczasem Ves odwróciła twarz w stronę wody, obserwując jej spokojną tafle i ich rozlane odbicia.

Mówiąca zmarszczyła brwi, widać było, że jej się to nie podoba. Ale przynajmniej wiedziała już, że wszystko jest kwestią prawdziwie ludzkiej reakcji na traumatyczne przeżycie. Nie powiedziała jednak tego na głos, wolała nie ruszać już drażliwego tematu.
- Myślę, że uda mi się z tym coś zrobić. Będę kombinować.
Nadal obserwowała jak Dobrawka usiłuje przekonać brata do swoich racji. Postanowiła się jednak nie wtrącać, wystarczyło już, że Ves poparła dziewczynę.

- I co ja mam niby powiedzieć gdy proszą mnie o coś dwie piękne bliskie mi kobiety? - powiedział z nutą zrezygnowania w głosie
- Możesz pójść się bawić. Ale będę miał na Ciebie oko - powiedział po chwili obserwowania jak Dobrawa próbuje na nim swoich sztuczek które bardziej lub mniej, ale jednak podziałały.

Z ulgą przyjął odpowiedź Mówiącej. Na jego twarzy pojawiło się coś na kształt ulgi. Może nie będzie tak źle - pomyślał.
- Dziękuję Mówiąca. Słaniający się ze zmęczenia Radny raczej się wiosce nie przyda - rzucił chcąc zażartować pokazując, że zmęczenie jeszcze nie jest takie wielkie.
Westchnął i powędrował za wzrokiem Ves.
- Widzisz coś ciekawego?

Jej pisk radości przebiegł po tafli jeziora gdy podskoczyła kilkakrotnie w miejscu unosząc dłonie jak dziecko. Głowy kuropatw obijały się o jej jagodową tunikę ze smutkiem nie podzielając jej radości i sznur spadł z jej ramienia opadając na ziemię. Dobrawka podskoczyła do brata wieszając mu się na szyi, jako, że schodził w stronę jeziora to miała z górki i jej ciężar spoczął na braterskich plecach niebezpiecznie przechylając go w stronę tafli wody.

Zaskoczony kompletnie przez nagły entuzjazm siostry nie spodziewał się, że tak szybko zrealizuje plan kąpieli w jeziorze. I to w taki sposób. Mimo bycia dziewczyną, nie była taka drobna, przerastając nieraz chłopaków w jej wieku. Mimo, że sam nie był ułomkiem to szybkość z jaką wleciała na niego siostra zaważyła o utracie równowagi. Poleciał na łeb na szyję w dół szybko lądując na ziemi ledwo zdążywszy zasłonić się rękoma przed upadkiem na twarz. Odbił się od ziemi i zaczął się turlać lecąc dalej w dół w stronę jeziora. Chciał jakoś się zatrzymać ale pęd z jaki nadała mu siostra sprawił, że było to nie możliwe. Nim tak na prawdę dotarło co się z nim dzieje, leżał na płyciźnie jeziora postękując coś niewyraźnie i patrząc się w niebo bez ruchu. Siostra siłą rzeczy będąca przed chwilą na jego plecach spadła z nich lecąc w dół prawdopodobnie lądując w pobliżu Wilkomira.

Tak jak zostało wspomniane poleciała do przodu za bratem, zgubiony łuk z kuropatwami leżał na ziemi w pobliżu wiedzącej. Gdy tak koziołkowała krajka przepasająca jej tunikę rozwiązała się i do zgub siłą rzeczy dołączył i kołczan. Dziewczyna wpadła chwilę po bracie do płycizny jeziorka ryjąc ramionami w piasku. Koniec końców skończyła kawałek dalej tak, że kilka liści tataraku zaplątało jej się we włosy i gdy parskając z niezadowoleniem wyprostowała się okazało się, że wygląda prawie jak porządna nimfa.
Woda była tu przyjemnie ciepła, akurat nagrzana od popołudniowego słońca. Dziewczyna zrobiła minę niewiniątka i zerknęła na ofiarę swego żartu. Aha, lepiej brać nogi za pas bo się skończy siłowaniem w brodzie. Szybkim ruchem ściągnęła buty i wskoczywszy szybkimi susami na brzeg wylewając ich zawartość na trawę, w jednej z dłoni ściskała nożyk trzymany do tej pory w cholewie. Przy tych czynnościach prychała i kichała jak niepyszna, bolał ją bark którym zaryła w trawę, ale Wilko oberwał chyba bardziej. Była gotowa w razie potrzeby rzucać buty, łapać nóg i kołczan a następnie lecieć na przełaj przez pola byle dalej.
Odwróciła się do towarzyszek uśmiechając promiennie jak podrostek który dopiero co wyciął najlepszy żart. Trzeba było przyznać, że podobna była do braci, za ich przykładem ciągała panny za warkocze oraz wrzucała żaby na sukienki oraz tłukła się drewnianymi mieczykami, gdy coś spsociła miała ten sam łobuzerski błysk w oczach. Widać ta sama krew.

- Masz rację, że radny, który nie jest w stanie jasno myśleć, to nie najlepszy pomysł. - Odparła ze spokojem. Gdy nagle wydarzenia nad jeziorem zaczęły się toczyć znacznie szybciej i dynamiczniej, Mówiąca jedynie stała i obserwowała wszystko. Cóż, chyba lepiej on niż ja w tym jeziorze. Taka myśl przebiegła jej przez głowę i sprawiła, że kobieta uśmiechnęła się do siebie patrząc jak rodzeństwo wpada do wody. Tak, bycie rodzeństwem to zdecydowanie piękna rzecz. Kiedy już tkwili bez ruchu, zaczęła powoli schodzić w dół, po drodze zbierając wszystkie rzeczy należące do Dobrawki. Ciekawa była, w jakim nastroju jest teraz jej brat. Czy będzie krzyczał na młodą, czy raczej będzie rozbawiony zaistniałą sytuacją, zwłaszcza, że dziewczyna wyglądała teraz nie lepiej od niego. Trzeba przyznać, że Brann bardzo rozweseliło to wydarzenie i kiedy doszła nad brzeg, na jej ustach malował się wielki uśmiech.

Potrząsnęła głową, aby ukryć cisnący się na jej usta uśmiech. Przecież nic nie insynuowała, jedynie z dobroci serca doradziła Wilkomirowi, aby nie był we wszystkim aż tak do przesady zaborczy względem siostry. Jeszcze miała te swoje szesnaście wiosen. Jeszcze wolno jej było beztrosko pląsać przy ogniskach.
Nie była do końca pewna, aczkolwiek smuga w wodzie była aż za nadto kusząca, co by nie zawiesić na niej oka i nie zacząć podejrzewać, co to takie charakterystycznego, szmaragdowego, mogło się kryć na płyciźnie. Wyciągnęła rękę z zamiarem zanurzenia się w wodzie oraz pochwycenia tego tajemniczego cosia.
- Myślę...
Urwała w połowie, gdyż w jednej chwili Dobrawa znalazła się na plecach Wilkomira, a w drugiej już oboje siłą nurkowali w jeziorze. A po znalezisku śladu nie było. Ves, nawet gdyby chciała, nie była w stanie osłonić się przed chluśnięciem wody. Z mokrą spódnicą zerwała się na równe nogi, aczkolwiek jasne, nie zachmurzone lica, raczej nie zwiastowały, że zaraz miałaby tupać nóżką z niezadowolenia. Wręcz przeciwnie - rozbawiło ją to całe przekomarzanie, nawet jeśli była postronną jego ofiarą. Cmokając, wycisnęła materiał, który na słońcu wyschnie nim się obejrzy.
- Nie powinnaś do nich dołączyć?
Rzuciła pół żartem pół serio do Mówiącej.

Leżał zanurzony w wodzie przez jedną chwilę nie będąc pewnym co się stało, przez drugą dlaczego tak boli go łokieć, a przez trzecią czy chce siostrze sprać tyłek, zacząć się śmiać, czy może jedno i drugie. Choć oba na raz wyglądałyby na pewno niepokojąco dla postronnych.
Rozejrzał się dokoła sprawdzając gdzie się znalazł i czy jego siostra jest w zasięgu ręki. Uciekła od niego nim podniósł się z ziemi. Jej szczęście. Obrócił się na bok z zamiarem wstania i oparł się na ramieniu, ale szybko zmienił pozycję czując ból w łokciu.
- Co za wredna istota. Chcesz być miły, a ta odpłaci ci się bólem i cierpieniem - powiedział pod nosem i zaczął się podnosić, tym razem tak by nie spowodować bólu w ręce.
Odepchnął się od mułu by wstać gdy poczuł pod ręką jakiś owalny kształt. Złapał i jego oczom ukazała się zamknięta muszla. Szybko odwiązał i wyjął nóż z pochewki i zaczął podważać muszlę. Po krótkiej chwili walki z nią, ukazała mu się zielona perła.
- Tego to się po tym nie spodziewałem - powiedział pokazując reszcie zawartość muszli.
Wyszedł z wody, nie próbując nawet wycisnąć wody z ubrania. Schował muszlę z perłą do spodni i przypomniał sobie nagle o bolącym łokciu który zaczął rozmasowywać z kwaśną miną.

Widząc wzrok brata ucieszyła si, że jednak zwiała z wody. Jej fart, teraz pewnie by się tam tarzali wyzywając od najgorszych i rzucając mułem. Pomachała mu radośnie z brzegu dopiero po chwili reflektując się, że obok znajduje się Brann z jej rzeczami. Wyszczerzyła zęby w swoim łobuzerskim uśmiechu.
- Ano, może dołączysz do nas? - zaproponowała siadając na trawie. Właściwie miała ochotę popływać, ale znowu wracać w mokrych portkach i tunice...
Przyglądała się z ciekawością jak jej brat wyciąga z dna skorupę oraz jak siłuję się z nią. Perła, jedna z tych które tak pożądali puszczy a które dla nich miały najwyżej sentymentalne znaczenie. Milczała obserwując go tak z delikatnym uśmiechem.

Położyła rzeczy Dobrawy przy brzegu i zmierzyła dziewczynę niepewnym spojrzeniem.
- Nie jestem przekonana.. -  Wiedziała jednak, że jeśli sama nie wejdzie, to najpewniej dziewczyna ją wrzuci do jeziora, więc korzystając z tego, że ma bose stopy, weszła odrobinę do wody, ot tak, żeby sięgała jej kostek. Spojrzała ponownie na Dobrawkę i odezwała się z nutą rozbawienia w głosie.
- Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Potem wracanie w mokrych ubraniach.. - Uśmiechnęła się rozbrajająco, jednak nadal tkwiła na tym samym etapie wchodzenia do wody, czyli po prostu staniu i moczeniu stóp. Zwróciła się wtedy do Wilkomira.
- Widzisz, energia Dobrawki przyniosła ci dzisiaj szczęście! - Obdarowała go rozbawionym uśmiechem.

Rozbawiona Ves tylko zachęciła Brann, aby przestała się opierać, sugestywnie wywracając oczyma. Wielce prawdopodobne, że miała podobne myśli co ona, węsząc w tym wszystkim mały podstęp ze strony Dobrawy, której niespożyta energia przynajmniej oderwała Mówiącą od codziennej pracy. Nie tylko Wilkomir ostatnio dwoił się i troił.
- Przy takim słońcu nawet mokry materiał nie będzie straszny.
Skoro już o tym mowa... Vesna rozsiadła się na brzegu, wystawiając twarz, aby złapać kilka przerzedzonych przez liście drzew promieni. Dla równowagi zanurzyła stopy w miło kontrastującej, chłodnej wodzie, mogąc bezkarnie chlapać dookoła. O ile przynajmniej podobna, słoneczna pogoda zachowa się do Heri, długo nie trzeba będzie dorzucać do ognia, jak te na dobre zapłoną na wzgórzach.