Obchody zaczęły się z pierwszym świtaniem. Całe rodziny brnęły ze wsi przy akompaniamencie porannych ptaków w dół stoków. Część śpiewała, inni się śmiali. Szli grupkami lub samotnie, lecz wszyscy w ubrani byli w ten sam odświętnym sposób. Brązowe koszule i suknie przepasane żółtymi chustami na których wyszyto zieloną nicią wzory. Kobiety miały na głowach wianki, zaś włosy zaplecione w warkocze przerzucone przez ramiona. Ich głosy niosły się w dal gdy cała wieś zbierała się wokół kręgu. W końcu zaczęło się.
Kamienne usypisko przekroczyła niewiasta w sile wieku, miedziane włosy poprzetykane siwymi pasmami miała zaplecione na nich zaś spoczywał wianek. Prosta lniana suknia wiązana po bokach była barwy orzechów tak jak i oczy kobiety. Uniosła dłonie ponad głowę obracając się w miejscu. Przetoczyła spojrzeniem po obecnych i zaśmiała się serdecznie.
- Wszystkiego najlepszego z okazji święta Heri! - Zakrzyknęła gdy towarzyszący jej ludzie zawtórowali jej radosnym hukiem. - Oby kolejny rok był dla nas równie pomyślny jak ten. - To mówiąc przykucnęła i skinęła dłonią na towarzyszącą jej niewiastę. Córka Imiesławy przyniosła dzban i podała matce następnie wracając pomiędzy ludzi i zbierając do kosza powyplatane przedmioty, w każdym z nich kryć się powinna perła. W tym czasie głowa rodziny Kun uniosła naczynie i podeszła do jednego z kamieni. - Obyśmy żyli długo pod twą opieką matko. - To mówiąc wylała część złocistego płynu u podstawy skały.
Powietrze zawirowało pod wpływem pomruku wydobywającego się ze skały, zaś Imiesława ruszyła dalej budząc kolejne uśpione istoty których ciała zaklęto w kamieniu. Po godzinie okrąg rozbrzmiewał pod wpływem śpiewu ludzi i skał, zaś dwie rudowłose kobiety układały na stosie zebrane od ludzi plecionki. Gdy skończyły do kobiet dołączyła Mówiąca. Ciemne włosy kontrastowały z płomieniem splotów mieszkanek Topieli, jednak wiedźma nie zwracała na to uwagi. Jej dłonie wznieciły ogień pod ofiarą i ku niebu wzniósł się słup dymu. Wszystko odbywało się tak jak powinno.
Kolejne godziny mieszkańcy spędzili na wspólnym śpiewaniu pieśni aż słońce nie znalazło się w zenicie a kruki i wrony nie poderwały się z pobliskich gałęzi. Wtedy też wszystkie trzy stanęły na środku kręgu obok żaru i zakrzyknęły jednym głosem.
- Idźcie dzieci! W imię matki która daje nam życie i odbiera w odpowiedniej chwili. Idźcie i bawcie się! To co było wczoraj jest dziś, a jutro nastanie w świetle płomieni. Idźcie cieszyć się tym co wam dane!

Szedł razem ze wszystkimi. Uśmiechnięty, szczęśliwy, zmęczony. Zioła pomagały, ale tylko trochę. Choć trochę lepsze niż nic. Patrzył do koła na ludzi, radosnych, cieszących się ze święta. Pozdrawiał mijanych ludzi, uśmiechał się do dziewczyn i zmierzał w stronę kręgu. Cieszył się, że ten dzień w końcu nadszedł. Że wkrótce będzie spokój. Obcy odjadą, zostaną tylko oni. Oni i Puszcza. Brał czynny udział w śpiewaniu pieśni nie przejmując się, że nie idzie mu zbyt dobrze. Obserwował to co czynią Imiesława, Vesna i Mówiąca w kręgu. Gdy wykrzyczały formułkę powtarzaną każdego roku wypuścił wstrzymywane powietrze choć nawet nie zdawał sobie sprawy, że je wstrzymał. Rozejrzał się po otaczającej ich okolicy chcąc sprawdzić czy nie widać w pobliżu Obcych, których nie powinno tu być.