Co można powiedzieć o tej dziewce? Jest wysoka jak na swój wiek, rówieśniczki przerasta o głowę a i kilku chłopców z wioski wyprzeda w wzroście. Mówią, że wdała się w ojca. Trochę za szerokie ramiona psują harmonię dziewczęcego ciała, widać natura poskąpiła jej kobiecych kształtów widząc w niej kolejnego syna dla Tomiły i Pomira nie zaś dorodną córę. I faktycznie, najczęściej nawet nosi się jak chłopak do czego przywykli już mieszkańcy w końcu i kobiety czasem przywdziewały wełniane nogawice gdy trzeba było pomóc w sadzie. Mimo wieku bliskiego dorosłości wciąż ma dziecięce rysy twarzy co kłóci się wyraźnie z wiecznie zmarszczonym czołem oraz policzkami przybrudzonymi błotem. Jest utrapieniem dla starszego brata i matki bo wciąż nie dała się przekonać do porzucenia pomysłu jakim jest pomoc w obronie wioski. Widać nawet, że się do tej roli przygotowuje.
Chuda o przyjemnie zarysowanych pod opaloną skórą mięśniach. W jej ruchach widać grację związaną ze znajomością własnego ciała która rozwinęła się wraz z wiecznym bieganiem po polach i wspinaniem na drzewa. Pod prawym kolanem ma bliznę po otwartym złamaniu, spadła z gruszy i starszy brat zaniósł ją wtedy na rękach do Mówiącej. Czasami zdarza jej się utykać na tą nogę, ale to raczej dla zasady niż z faktycznego bólu.
Twarz ma całkiem ładną, chociaż najczęściej wykrzywia ją grymas niezadowolenia albo obojętności więc niewielu widuje ją uśmiechniętą. Jasna skóra pokryta warstewką opalenizny, duże zielono-niebieskie oczy i pełne usta. Jej oblicze okala burza brązowych włosów, najczęściej zaplecione w długi warkocz lecz większość kosmków ucieka ze splotów i drażni jej ślepia. Kilku chłopców z wioski się już nawet interesowała Bukówną, lecz te nie wykazuje zainteresowania mężczyznami preferując ganianie po polach za zającami.