Na ścieżce pojawiły się dwie osoby. Obok nich człapał pies. Jednak osoba patrząca z daleka nie rozróżniłaby czy to para mężczyzn, kobiet, a może jacyś zakochani wybrali sie na spacer... Z bliższa można było dostrzec różnicę. Białowłosa postać miała włosy spięte w koński ogon, a postać druga miała włosy splecione w długi brązowy warkocz. A po dłuższej obserwacji zauważalne było, ze jedna z osób była kobietą. Po w słuchaniu się we słowa, wiadomy stawał się cel ich wędrówki...
.
-Więc gdy wy będziecie zaganiać zwierzynę, ja mam się trzymać na uboczu i nie przeszkadzać. Chyba, że zacznie biec w moim kierunku. Wtedy mam ruszyć zaganiać ją w waszą stronę. I mówisz, że to będzie instynktowne?
Zapytał Yngvar, Taszkę zbliżając się powoli do wybranego miejsca spotkania. Ciesząc się przy tym, ze wpadł na pomysł ścięcia skrócenia włosów.... Bieganie po lesie z tamtymi długimi włosami nie byłoby ciekawe....a jeszcze jakiś wędrowiec, patrząc z daleka, gotów by mnie wziąć za jakąś wiedźmę~

Zamaszystym ruchem odgarnęła do tyłu warkocz zerkając na białe, spięte w kucyk włosy swojego towarzysza... i momentalnie przypomniała sobie ich wieczorne ścięcie. W jej oczach rozbłysło rozbawienie jednak było ono trudne do dostrzeżenia, ponieważ dziewczyna szybko odwróciła twarz w stronę głębi ścieżki, którą właśnie podążali.
Bogowie, to wejście jak zwykle nie zachęca swoim mrocznym pięknem.
Prychnęła cicho po czym przystanęła i rozejrzała się dookoła najwyraźniej szukając tych, którzy mieli im towarzyszyć w polowaniu.
- Nie przejmuj się tym polowaniem aż tak bardzo, tragarzu. Zwierzyna nie powinna się nawet do ciebie zbliżyć. Jeśli chcesz, mogę ci pożyczyć swój łuk, chętnie bym zobaczyła jak strzelasz do.....jakiegoś drzewa....
Mimowolnie się uśmiechnęła, pokazując światu szereg białych zębów, które przeważnie pozostają w ukryciu.
Czyżby nasza droga Taszka była w dobrym nastroju? Być może ową wesołość powodował fakt, że praktycznie znajdowali się w Wielkiej Puszczy.
Kundel krążył koło nich hasając po pobliskich krzakach, jednak zdawało się, że pies uważa, aby nie znikać im z oczu i nie wchodzić za bardzo między drzewa, od czasu do czasu szczekał na coś machając wielkim, czarnym ogonem.
Ileż można czekać...

Po drodze zmierzały kolejne dwie postaci - on i Florian, ubrani w podobne ubrania - szaro-bure tuniki i płaszcze w podobnym kolorze. Na tym podobieństwa między nimi się kończyły.
Faustus, potężny i wysoki, związał dzisiaj swe czarne włosy w kucyk by nie przeszkadzały w pracy. Kroczył z brązowym, skórzanym plecakiem na plecach zaś jego kroki odbijały się głuchym echem po ścieżce.
Florian zaś był zupełnie odmienny. Niższy, szczupły jak cholera, z krótkimi czarnymi włosami szedł obok swojego pracodawcy i spoglądał w kierunku lasu. Wyglądał jakby czegoś nasłuchiwał. Nie dźwigał wiele bagażu poza bukłakiem z wodą i nożem przy pasie. Po chwili jakby sobie o czymś przypomniał nasunął swój kaptur na głowę, mimo że nie padało.
Obydwaj panowie dostrzegli niedaleko wejścia do lasu dwójkę ich towarzyszy - Taszkę i Yngvara. Faustus przyśpieszył by wreszcie się z nimi spotkać. Wiedział że byli nieco spóźnieni ale źle przemyślał napełnianie bukłaków - myślał że pójdzie szybciej. Wreszcie dołączyli do kobiety, mężczyzny... i psa którego Faustus wcześniej nie zauważył.
Najwyraźniej zlał się z lasem.
-Przepraszam was za spóźnienie. Yngvar, Taszka. Kundel. Chyba nigdy się nie widzieliście z moim przyjacielem więc go przedstawię - Florian da Horaccio, pracuje dla mnie w karczmie podobnie jak Galla i Tiber. Poza tym posiada pewne umiejętności które na pewno będą przydatne w dzisiejszym polowaniu.

-Witaj Karczmarzu. Rzeczywiście nie widziałem jeszcze nigdy Twojego towarzysza. Miło mi jestem Yngvar, moja towarzyszka, to Taszka; co przed chwilą słyszałeś... A Kundel to- Tu zaczął się rozglądać w poszukiwaniu psa który, znów zniknął gdzieś za krzakami. Jednak za chwilę z za nich wybiegł- No to jest właśnie Kundel.
Po tych słowach uśmiechnął się, czekając na reakcję przybysza, względem psa i vice versa. Szybko zlustrował Floriana pod względem uzbrojenia, ale nie zauważył nic szczególnego..być może pod płaszczem chowała coś interesującego... Yngvara bardzo zainteresowały owe umiejętności nowo poznanego człowieka.
-Jakież to umiejętności są? Zna las, zna zwierzynę, czy doskonale czyta tropy?

Krzaki w pobliżu ścieżki zaszeleściły gwałtownie i na przeciw was wyszedł niedźwiedź. Jedyne co go różniło od prawdziwego zwierza to, to, że posiadał na grzbiecie koszulę i parę przetartych lnianych portków na zadku. A, no i w ręce dzierżył dwa wygięte pod naciskiem cięciw łuki. Zaburczał i zakaszlał ignorując psa który w pierwszej chwili dostał napadu szczekania. W końcu spojrzał znacząco na dziewczynę.
- Ucisz swoje bydle bo nam ofiary spłoszy. - Po czym zlustrował spojrzeniem resztę wyprawy. - No, widzę, że gotowi. - Skupił wzrok na Florianie. - Lucius jestem. - Na nowo zwrócił się do waszego zebranego grona. - Znalazłem trop stada jeleni, to na wschód będzie. I ślady wilczych łap, ale w przeciwną stronę. Chyba coś zwęszyły.

Jego przyjaciel tym razem sam się przedstawił. Podszedł do Luciusa i powiedział:
-Florian. Również mi miło. Jedna z tych piękności jest ponoć dla mnie?
Wskazał na łuki które Lucius trzymał w dłoni. W tej chwili Faustus udzielił odpowiedzi na pytanie Yngvara:
-Jest tropicielem oraz potrafi się posługiwać łukiem. To już umiejętności którymi w tej chwili mnie niestety przebija.
Uśmiechnął się do Floriana. Zwrócił się do niedźwiedziowatego jegomościa.
-Czy te wilki mogą być dla nas problemem panie Lucius?

- Przecież to ładna bestyjka.
Syknęła na niedźwiedzia po czym zawołała kundla jednym, cichym gwizdem. Psisko szczeknęło raz, po czym wyskoczyło zza krzaków i z rozpędem wpadło na drogę orząc pazurami piasek i wywalając swój różowy ozor na zewnątrz.
Taszka odsunęła się trochę od grupki mężczyzn przyjmując dogodną dla niej pozycję, po czym wlepiła swoje szare oczy w mogłoby się zdawać, niekończącą się linię drzew. Na wzmiankę o wilkach wzruszyła ramionami kładąc dłoń na gałce swojego miecza.
Posłała lekko ironiczny uśmieszek Yngvarowi.
- Licho wie, tragarzu. To wilki. Z łatwością mogą zwęszyć nasz trop, choć wątpię by wracały się po nas w tym momencie. Być może do przelania pierwszej krwi jesteśmy bezpieczni, później...zobaczymy. - Chrząknęła cicho - A być może w ogóle dadzą nam spokój.

Ale muszę pamiętać, że to nie są zwykłe wilki, to bestie żyjące w Wielkiej Puszczy. Tutaj wszystko jest inne.

Niedźwiedziowaty oczywiście nie mógł sobie odpuścić i kontynuował dyskusję z panną.
- Ale głośny. Jego sierść nam nie pomoże jak wrócimy głodni. O.
Jego kroki skierowały się ku karczmarzowi i jego towarzyszowi. Jedna z broni miała łagodnie wygięte ramiona chociaż wzmocnione jakimś materiałem wyglądającym na listwy zrobione z rogu - tą zachował przy sobie Florianowi podając drugi łuk. Ten ramiona miał wygięte na modłę kyra, wy na zachodzie nazywaliście ten typ refleksyjnym, zaś oni mieli własne słowo ajagara. Gdy karczemny pomocnik sprawdził naciąg jego ramiona zadrżały delikatnie zaś na twarzy pojawił się zadowolony uśmiech.
- No, to wszystko tak? - Zmierzył was długim spojrzeniem. - Idziem, do południa chcę dotrzeć nad przesmyk, tam wejdziemy w las. Jelenie szły na wschód jednak cosik czuję, że zawrócą ku ścieżce. Tam dalej jest jeziorko, święty wodopój. Zaś wilki... Nimi się nie przejmujcie. One rzadko podchodzą do ludzi, nawet te ichnie puszczańskie.
I ruszyliście szlakiem którym kilka dni temu każde z was podążało.

Teraz czas na wasze rozmowy ect.

-Wszystko co jest z tej puszczy jest inne, hę?... Święty wodopój? Oh nie słyszałem jeszcze o nim, dlaczego święty?
Ta puszcza coraz bardziej interesowała Yngvara, tyle w niej tajemnic było do odkrycia, jednak z drugiej strony ze wszystkich opowiadań słyszał ciągle, ze jest ona bardzo niebezpieczna. W tym momencie przypomniał sobie o tym trupie przebitym gałęziom z śladem kobiecej ręki.
-Panie Luciusie. Będziemy może w okolicy miejsca gdzie był ten trup? Chciałbym się w tym miejscu rozejrzeć.... A tak w ogóle co zrobiliście z tym trupem?

Obserwował las w miarę jak pokonywali drogę. Nie miał zbyt dużo do powiedzenia w obecnej sytuacji. Starał się dowiedzieć jak najwięcej o tej puszczy, jednak nie mógł wiele wywnioskować po samym wyglądzie, a nie chciał zadawać zbyt wielu pytań by przypadkiem nie zniszczyć polowania.
Florian szedł obok niego testując naciąg łuku który pożyczył mu Lucius. Yngvard trzymał się blisko Taszki i rozmawiał z nią, podczas gdy Lucius prowadził cały pochód. Kundel latał po krzakach i zachowywał się po prostu jak pies.
Sięgnął do bukłaku i pociągnął mały łyk wody. Jak zwykle zaskoczony był jak dobra była woda czerpana z tamtego źródła. Kto by pomyślał że może być tak czysta.
Nachylił się do Floriana i szepnął:
-Staraj się wyłapywać jak najwięcej szczegółów. Ślady, tropy, rośliny - wszystko co nietypowe i niespotykane gdzie indziej. Powiedz mi jak znajdziesz coś podejrzanego.
Florian przytaknął i przesunął się na przód kolumny trzymając blisko Luciusa. Faustus z kolei zbliżył się to Yngvara i Taszki by przysłuchać się ich rozmowie.

Lucius obejrzał się na Yngvara kręcąc głową.
- To dalej, będzie dzień drogi ponad. A trupa... Zostawiliśmy, nie mieliśmy gdzie go pochować a pracodawcy prędzej by zmienili się w tutejsze drzewa niż pozwolili zabrać truposza na wóz. Poza tym, ich córki straszyć nie chcieliśmy, no i Batukowej panny.
Po tych słowach przyśpieszył w ten sposób zmuszając do ruchu. Właściwie las z perspektywy szlaku nie wydawał się jakiś bardzo groźny czy też dziwny. Drzewa wznosiły się po obu waszych stronach kołysząc delikatnie pod wpływem letniego wiatru. Co jakiś czas trafiały się gęste krzewy zasłaniające pnie, lecz przez większość czasu bez trudu mogliście obserwować ścianę drzew. Kundel znikał by się zaraz pojawić z drugiej strony, raz zdarzyło się, że wrócił cały mokry i podskoczył do was otrzepując się radośnie.
Wasza wędrówka trwała kilka godzin, głównie skupialiście się na rozmowach nie zaś okolicy. Wszystko było tak jak powinno, cicho, spokojnie, gdzieś wśród liści świergotały ptaki. W pewnym momencie Lucius odbił w prawo pomiędzy dwoma leszczynami a wy podążaliście ufnie za nim. Wskazał on coś Florianowi najwyraźniej odwołując się do wcześniejszej rozmowy. Aż nagle zatrzymał się unosząc rękę, że macie zrobić to samo i pochylił się nad ściółką badając ją dłonią. Jego oblicze wyrażało ogromne zdziwienie.

Także przycupnął przy ziemi szukając jakiś śladów, ale co to on się na nich znał. Zaczął się za to rozglądać po okolicznych drzewach i krzewach, co by na nich byłoby łatwiej coś znaleźć. Powoli zbliżając się przy tym do Luciusa.
-Stanęliśmy, jakiś trop znaleźliśmy jak widzę, ale Twoja mina jest nad zwyczajna? Czyżby wilki o których już mówiliśmy jednak przecięły nam drogę?

Nie znał się niestety na śladach i tropach, na szczęście Florian już schylał się wraz z ich przewodnikiem. Oparł się o drzewo i czekał na jakąś ich reakcję. Lucius wyglądał na bardzo zdziwionego lecz nie chciał im przeszkadzać więc po prostu czekał aż sam zacznie coś mówić.

Taszka przystanęła przy Luciusie zaglądając mu przez ramię, po chwili zmarszczyła brwi i z braku dogodnego pola do obserwacji stanęła koło tragarza przywołując ręką Kundla do siebie.
Psisko zauważając ruchy ręki swojej pani, poczłapało do niej i straszliwie ziejąc usiadło przy jej udzie wkładając łeb w wyciągniętą, urękawicznioną dłoń.
- Cóż to za trop, mój drogi myśliwy, nic zza ciebie nie widać.
Rzuciła cicho, rozglądając się po okolicy.
Być może jesteśmy blisko jakiejś zwierzyny?
Wyciągnęła rękę zdejmując łuk i napinając go na próbę. Widać było, że dziewczyna ma wprawę w posługiwaniu się owym narzędziem.
Na razie było całkiem spokojnie, więc rozluźniła się i przełożyła łuk z jednej ręki do drugiej. Na jej twarzy objawiło się zniecierpliwienie, które z łatwością wyczuł Kundel.
Pies zaczął węszyć i rozglądać się po okolicy, jednak gdyby chciał gdzieś polecieć, to przeszkodziłaby mu w tym sama Taszka i jej silny, uszny uchwyt.

Lucius milczał podczas gdy współpracownik karczmarza przykucnął na ziemi badając grunt. To on poinformował towarzyszy o odkryciu podczas gdy najemnik wciąż trwał wpatrzony w ściółkę.
- Nie, nie wilki. To ludzkie ślady. - Pociągnął nosem spoglądając wprost na Faustusa. - Wielu ludzi.
W tym samym momencie niedźwiedziowaty chrząknął i wyprostował się patrząc skonsternowany na resztę.
- Nie wiem co za ludzie łażą po lesie boso i w takiej ilości. - Wskazał na pobliskie krzewy. - Znają ten teren, nie złamali ani jednej gałązki a jednak ziemia przyjęła ich trop. - Pokręcił głową. - Chyba już wolałbym zobaczyć trop wilków.

-Rzeczywiście ziemia tu jest udeptana, jednak długo by mi zajęło dojście do tego, że to ludzie zostawili taki ślad, w takich ilościach i w takim lesie.
Rzeczywiście, na okolicznych roślinach nie było, żadnego śladu. Za to ziemia w około, wyglądała jakby była często uczęszczana przez zwierzęta.....jednak ludzie? Co tu mogła robić grupa ludzi... bosych ludzi~
-Wiecie ile osób mogło tędy przechodzić? Mam na myśli tą grupę ludzi bosych. Myślicie, że możemy kontynuować polowanie. Moje uzbrojenie nie jest najlepsze, by walczyć z wieloma osobami. Jeśli to na pewno byli ludzie. Może to jakieś monstra co to w opowieściach wioskowych się pojawiają? Ohh.... rzeczywiście, gdybyśmy znaleźli ślad wilków, bylibyśmy spokojniejsi.

- Właśnie tego nie rozumiem. Kto? Dlaczego? - Lucius pokręcił głową gładząc wgłębienia.
W tym samym czasie Florian znikł pomiędzy krzewami z nałożoną na cięciwę strzałą. Myśliwy jeszcze chwile pokręcił głową mamrocząc przekleństwa i wstał patrząc na Yngvara.
- Ponad dwa tuziny, ślady nachodzą na siebie zlewając się. I nie mam pojęcie kim, lub czym byli. Nie słyszałem żadnych legend o czymś takim. Zdarzały się opowieści o rusałce która ma białe włosy, ale nie coś takiego...


//Jak chcecie zginąć to świetnie wam idzie

Ludzkie ślady? Chrząknęła cicho zaciskając rękę na ciążącej w niej broni. To miało być tylko polowanie... Czemu wszystko w tym przeklętym przez Bogów lesie musi być aż takie skomplikowane? A może właśnie nie przeklętym? Bogowie....
Zmarszczyła brwi podnosząc głowę i otwierając usta, jakby właśnie w tym momencie do jej głowy napłynęła jakaś niesamowita idea, którą natychmiast musiała ogłosić, jednak z jej gardła nie wyciekł żaden dźwięk, wręcz przeciwnie. Posłusznie wysłuchała tego co ma do powiedzenia niedźwiedziowaty mężczyzna, po czym odwróciła się w stronę lasu przygryzając wargi.
Właściwie, tylko przelotnie zerknęła na odsłonięte tropy, rzeczywiście, mogły być to ludzkie ślady. Taszka, jako najemnik była dobra w machaniu mieczem i unikaniu zastawionych przez bandytów zasadzek, nieczuła się dobrze w roli tropiciela, jednak nigdy nie żałowała braku umiejętności w wykrywaniu śladów i podążaniu za swoją ofiarą...
Teraz pożałuję.
Odwróciła się lustrując towarzyszących jej mężczyzn i uśmiechając się blado.
- Moi drodzy, czy w ostatnim czasie do osady kupieckiej przybyli jacyś nowi podróżnicy? Albo ją opuszczali? A jeśli tak, to czy byli na tyle liczni i ostrożni, aby zostawić takie ślady? - pokręciła głową przecząco - Więc kto stawia kroki w Wielkiej Puszczy tak swobodnie? Ludzie? Nie sądzę.
Wzruszyła ramionami zerkając na Kundla. Psisko wydawało się spokojne. Jej uwagę zwróciła strużka śliny cieknąca mu po ogromnym pysku.
Bogowie, nie śliń się w takich chwilach.
Na słowa tragarza wyprostowała się lekko.
- Cóż...i tak daleko zaszliśmy, możemy sprawdzić co to takiego, albo pierzchać gdzie pieprz rośnie. Mój najemniczy honor jest elastyczny, jednak za informacje co krąży sobie tak swobodnie po lesie moglibyśmy dużo otrzymać... Albo po prostu kontynuujmy polowanie i w razie możliwości unikajmy tego co zostawiło owe ślady.
Westchnęła cicho klepiąc psa po głowie.
Może powinnam wrócić do osady i namówić Świergota na mały wypad? Z tymi tutaj....Jeśli to rzeczywiście coś niebezpiecznego, cóż, daleko nie zajdziemy.
W tym całym zamieszaniu spowodowanym niepokojącymi tropami, jeden z myśliwych wlazł między drzewa.
- Hej! Gdzie on idzie?
Warknęła głośno wskazując palcem za Florianem, po czym ruszyła wolno i ostrożnie w tamtą stronę.

Yngvar przysłuchiwał się rozważaniom Taszki ze spokojem, dopóki nie usłyszał, że jednak jego myśl, podzielają inni. Sięgnął po bukłak i łyknał porządne parę łyków z niego. Po czym ściągnął worek z pleców, grzebał w nim przez chwilę, wyciągnął zeń pochodnię. Worek powrócił na swoje miejsce, a pochodnia została przypięta do pasa, z prawej strony. Następnie się wyprostował i rozejrzał dookoła, na wszystkich ludzi oraz na kundla. Z boku usłyszał szelest, a następnie głos Taszki. Szybko odwrócił się w tamtą stronę. Ahh ten dziwny kum Faustusa gdzieś lezie... Wypadałoby by się podzielił swimi myślami, a nie wykradał się bez słowa ni znaku.
-Taszka ostrożnie!~...... Moim zdaniem powinniśmy ruszyć... W dowolną stronę, byle tu nie stać..... I też wolałbym nie iść za tymi śladami. Co jak co, ale wybraliśmy się w polowaniu na zwierzynę, a nie ludzko podobne istoty.

Faustus dotąd milczący stał z boku i przyglądał się jak Florian oddala się od grupy. Nie podobały mu się wieści o grupie ludzi kręcących się po tym lesie. W dodatku boso? O co chodziło...
-Lucius ilu ludzi mogło tędy przechodzić? Skoro jest ich więcej niż nas sugerowałbym jednak porzucić polowanie i wrócić się do zajazdu. Wrócić z większą ilością osób. Nie co dzień po lesie wędrują dwa tuziny ludzi, boso. Prawda?
Florian szedł coraz głębiej w las. Nie podobało mu się to. W końcu gdy nawet Taszka zwróciła na to uwagę.
-Florian, nie oddalaj się od nas. Powinniśmy się trzymać razem.
Miał nadzieję że zaraz dostanie swoją odpowiedź i będzie mógł podjąć decyzję czy wrócić do gospody czy kontynuować polowanie. Jego dawne przyzwyczajenia z wojska podpowiadały mu że pakują się w coś niebezpiecznego. Taka... intuicja, można by rzec.

// Robimy przeskok czasowy. Żebyście byli z fabułą tak jak reszta. //

- Florian poszedł na zwiad. - Burknął niedźwiedziowaty po czym przywołał was gestem do siebie na nowo kucając przy gruncie. Swoją ogromną łapą odgarnął liście pozostawiając tylko warstwę ciemnej ziemi. Następnie nakreślił dwoma palcami coś co wyglądało jak szlak, zaś w innym oddalonym miejscu zaznaczył kamieniem jakieś miejsce.
- Kamień to Topiel. My jesteśmy tu. - Wskazał na prowizorycznej mapie. - Ślady prowadzą w tym kierunku. - Znów machnięcie dłonią. - A tu jest wodopój. - Kolejny gest. - Pójdziemy naokoło, zahaczymy o wodopój i ominiemy te... istoty. Potem wejdziemy bokiem na tereny graniczące z Topielą. Powinniśmy coś upolować a zarazem nie narazimy się zbytnio.
W tym samym momencie pojawił się przy was Florian który najwyraźniej słyszał całą rozmowę.
- Zgadzam się z Luciusem. I tak musimy na coś zapolować, bo w karczmie przydałoby się coś świeżego.

Jak ustaliliście tak zostało wykonane. Do wieczora tego dnia dotarliście do wodopoju gdzie zatrzymaliście się napełniając bukłaki i rozmawiając ze sobą. Zanocowaliście pod zwalonym pniem pełniąc warty. W nocy zbudziliście się raz, obudzeni wysokim gwizdem. Trwaliście kilka godzin nim na nowo udało wam się zasnąć. Kolejnego dnia ruszyliście naokoło w stronę Topieli, woleliście uniknąć tych dziwnych stworzeń. Florian ustrzelił kilka dziwnych barwnych ptaków podobnych trochę do bażantów, lecz o piórach barwy nieba. Wspólnymi siłami udało wam się też ustrzelić rogacza, jelenia o sierści w której błyszczał karmazyn. Dotrwaliście tak do kolejnego wieczora, nie było daleko lecz baliście się, co by nie pogubić się w ciemnościach w tym obcym miejscu.
Dotarliście do osady kupieckiej o poranku. Zmęczeni udaliście się do karczmy, tylko Lucius odłączył się od was biorąc dwa ptaki. Musiał zameldować się u swoich pracodawców a wy... Wy musieliście przygotować się na dzisiejsze święto Heri.

//Piszecie w karczmie, ustalcie kto pierwszy wchodzi ect. Jest ranek święta Heri, mieszkańcy są na obchodach (do soboty macie czasn na "poranek")//